روبات های انسان دوستانه یا روبات هایی که برای شبیه به شکل و عملکرد انسانها طراحی شده اند ، چندین دهه است که مورد جذابیت و فتنه قرار گرفته اند. برای دستیابی به این سطح از پیچیدگی ، روبات های انسانی به ترکیبی از حل کننده های سنسور ، الگوریتم ها و تکنیک های یادگیری ماشین متکی هستند. سنسورهایی مانند دوربین ، سنسورهای لمسی و شتاب سنج ، اطلاعاتی را در مورد محیط اطراف و حرکات خاص خود در اختیار ربات قرار می دهند. این اطلاعات سپس به الگوریتم هایی تغذیه می شود ، که برای تجزیه و تحلیل داده ها و تصمیم گیری در مورد اقدامات انجام شده استفاده می شود. به عنوان مثال ، ممکن است از یک الگوریتم برای تشخیص اینکه یک ربات در حال سقوط است استفاده شود و به طور خودکار یک عمل اصلاحی را برای جلوگیری از سقوط ایجاد کند.
بیشتر بخوانید